Obejrzałem właśnie film Landisa z 1985 roku "Ucieczka w noc" i zajrzałem tutaj, znajdując w ciekawostkach informację, że Jeff Goldblum był brany pod uwagę do obsady. Jest kilka elementów podobnych w obu filmach, które sprawiły, że zaryzykuję stwierdzenie, że Polański musiał obejrzeć "Ucieczkę w noc" i zainspirował się kilkoma elementami tworząc "Frantica". Oczywiście film Polańskiego jest co najmniej o kilka klas lepszy od "Ucieczki w noc" i nie chodzi mi o sugerowanie jakiejś wtórności Polańskiego wobec Landisa...
1) Podobna jest charakterystyczna oniryczna atmosfera tych filmów, wywołana tym, że bohater, mężczyzna w sile wieku z "normalnego świata" został wyrwany przez dziwne zdarzenie i napotyka całkowitym przypadkiem młodą atrakcyjną kobietę z "innego świata", a nawet prawie półświatka. Napięcie erotyczne pomiędzy takimi bohaterami sączy się delikatnie z ekranu (duet J. Goldblum / M. Pfeiffer oraz H. Ford / M. Seynier)
2) Generalnie fabuła jest zagmatwana i mało realistyczna, ale ona ma być z definicji dziwna, a nawet dziwaczna, bo ma to dawać efekt odrealnienia i zderzenia "światów".
3) Klimatu mają dodać elementy bliskowschodnie - u Landisa jest cały wątek irańskich (perskich) służb lub emigrantów (dawnych ludzi Szaha Iranu?), u Polańskiego podobną rolę odgrywa starcie wywiadów arabskiego i żydowskiego.
4) Jest kilka scen dosłownie skopiowanych przez Polańskiego - np. gdy para bohaterów wchodzi do jej mieszkania, które jest zdewastowane po przeszukaniu.
5) Oniryczna atmosfera i dziwna fabuła zaczynają nużyć i męczyć bohatera, który swoimi minami daje do zrozumienia, że owszem, walczy, ale robi to z obowiązku, bo nie wierzy już głęboko w nic. Razem z nim widz czeka na happy-end jak na wybawienie. U Landisa jest klasyczny happy-end, Polański go przełamuje, bo spodziewamy się, że z tą młodą kobietą coś będzie, a tu śmierć...